Bazı insanlar yaşarken değil, aramızdan ayrıldıklarında asıl kıymetleri anlaşılır. Çünkü onların yaşamı bir meydan okumadır; eğilmeye, bükülmeye, susmaya zorlayan bir düzene karşı dik durmanın bedelidir. Nihat Genç böyle bir adamdı. Onun kalemi, başı gibi dimdik durdu. Güçlülerin önünde eğilmedi, makamların şehvetine kapılmadı, medyanın rüzgârına göre savrulmadı.

Türkiye'de fikrini bedelsizce söylemenin ne demek olduğunu iyi bilirdi. Bir yazının, bir cümlenin nelere mal olabileceğini, hangi kapıların bir daha açılmamak üzere kapanacağını... Ama o hiçbir zaman yazmaktan, konuşmaktan, susması gereken yerde haykırmaktan vazgeçmedi. Çünkü Nihat Genç için yazmak, sadece kalem oynatmak değildi; yazmak, direnmekti. Korkakların alkışını değil, vicdanlıların duasını isterdi.

Televizyon ekranlarından sürüldü, dergilerden atıldı, gazetelerde istenmedi... Ama o, kendi yolunu çizdi. Kendi........

© Aydınlık