Μέσα στην κρίση εμφανίστηκαν καθαρά και αναδείχθηκαν όλες οι σοβαρές, χρόνιες, ιδεολογικές, στρατηγικές, πολιτικές και οργανωτικές αδυναμίες του συνόλου της αριστεράς. Αδυναμίες που έχουν την ρίζα τους στα προδικτατορικά χρόνια και που συνεχίστηκαν αυξανόμενες στα χρόνια της μεταπολίτευσης. Το «Τέλος του κομμουνισμού» επέφερε και μια συνολική αποκομμουνιστικοποίηση με τραγικές συνέπειες τόσο στην Ελλάδα όσο και στην υπόλοιπη Ευρώπη. Τα αποτελέσματα αυτής της πολύχρονης πορείας μετασχηματισμού ήταν το ξεδόντιασμα του επαναστατικού πνεύματος, η διαρκής συρρίκνωση της εργατικής αναφοράς και απεύθυνσης, καθώς και η μείωση της κοινωνικής γείωσης στα φτωχά, λαϊκά στρώματα, στοιχεία μιας κομμουνιστικής ταυτότητας που είχε κατακτηθεί από το παρελθόν. Ακόμα και τα πατριωτικά αντιιμπεριαλιστικά ανακλαστικά σε μια χώρα εξαρτημένη οικονομικά από την Ε.Ε. και στρατιωτικά από τις ΗΠΑ – συνολικά πολιτικά από το λεγόμενο δυτικό κόσμο-, που θα μπορούσαν να αποτελούν τις σύγχρονες διαχωριστικές με το σύστημα και την αστική τάξη της χώρας πετάχτηκαν στον σκουπιδοτενεκέ της ιστορίας.

Δεν υπήρχαν προετοιμασμένες ούτε υποψιασμένες αριστερές πολιτικές δυνάμεις που να μπορούσαν να απαντήσουν στην κρίση. Το χειρότερο ήταν ότι παρέμειναν ατάραχες και ανέτοιμες. Παρέμειναν στη ίδια κατάσταση, μην αναγνωρίζοντας ούτε την ιστορικότητα, ούτε την κρισιμότητα και επικινδυνότητα της κρίσης. Ηττήθηκαν, χάνοντας ταυτόχρονα και το ηθικό και αγωνιστικό κληροδότημα και πλεονέκτημα της δεκαετίας του ‘40. Αποδείχτηκε ότι κομμουνιστικό κόμμα στην Ελλάδα δεν υπάρχει. Είναι φυσικό ο κόσμος να αδιαφορεί για αυτή την αριστερά, γιατί την εποχή που την χρειαζότανε αυτή απέδειξε ότι δεν του είναι χρήσιμη.

Δεν αντιμετωπίστηκε η κρίση σαν μια ιστορική ευκαιρία, όπου είτε στην καλύτερη περίπτωση η αστική τάξη θα οδηγούνταν σε ήττα, είτε ή τουλάχιστον θα μπορούσε να δημιουργηθεί μια νέα αριστερή αντισυστημική πολιτική δύναμη αξιόπιστη και ικανή να τροποποιεί συσχετισμούς δύναμης και να είναι επικίνδυνη για το σύστημα.

Η περίοδος της κρίσης αντιμετωπίστηκε με τους ίδιους όρους της προηγούμενης «ήρεμης» νεοφιλελεύθερης περιόδου. Οι αριστερές πολιτικές δυνάμεις κρίνονται από την πολιτική πρόγνωση, την προετοιμασία, την ετοιμότητα της δράσης τους, την καθαρότητα της στρατηγικής τους, από την προσαρμογή της τακτικής τους, σε τελευταία ανάλυση από την εκμετάλλευση των ευκαιριών και την ανάληψη καθηκόντων. Κρίθηκαν και απέτυχαν για αυτό και το «τέλος εποχής» όχι γενικά για την αριστερά αλλά για την υπαρκτή και ιστορικά διαμορφωμένη αριστερά.

Υπάρχουν πολλοί λόγοι που η «επαναστατική αριστερά» δεν απέκτησε μια ευρεία λαϊκή βάση, δεν απέκτησε επαφή με τα μεσαία στρώματα και την εργατική τάξη (και ένα ερώτημα, αν ήθελε ή αν........

© antapoCRISIS