Από την εξαγγελία και πρόσκληση για να έρθει το ΔΝΤ στην Ελλάδα του ΓΑΠ τον Απρίλιο του 2010 έως το δημοψήφισμα του 2015, μπορούμε να μιλάμε για την εποχή (περίοδο) των μνημονίων. Μπορούμε να δούμε πιο αναλυτικά τέσσερις φάσεις της εποχής αυτής, από το Μάη του 2010 έως και τον Ιούλιο του 2015:

Αναμφίβολα υπήρξε ένα σοκ. Είχε παγιωθεί μια αντίληψη ότι η κρίση είναι μακριά. Το πίστευε και το προπαγάνδιζε η αστική πολιτική (Αλογοσκούφης, Παπαθανασίου, Παπακωνσταντίνου) αλλά αν ο καπιταλισμός μπορεί να προλαβαίνει την κρίση του, μάλλον δε θα ‘ναι καπιταλισμός. Βεβαίως όταν ήταν εμφανής η κατάσταση (χωρίς να ’ναι γνωστό το βάθος) ο ΓΑΠ ανακούφιζε τον Ελληνικό λαό με το αλήστου μνήμης «λεφτά υπάρχουν», στοχεύοντας στο να πάρει την κυβέρνηση από τον Κ. Καραμανλή και τη Ν.Δ. Μετά το Καστελόριζο (23-4-2010) όπου ο ΓΑΠ ανακοίνωσε την προσφυγή στο ΔΝΤ, φάνηκε η έλλειψη δυνατότητας και ικανότητας αναγνώρισης της κατάστασης από το σύνολο της Αριστεράς. Δεν αναγνωρίστηκε το πρόβλημα κρίση, δεν εντοπίστηκε το βάθος (χρόνος, ανατροπές) και η μορφή που έπαιρνε η κρίση (χρέους).[1]

Ο λαός, η εργατική τάξη και τα μικρομεσαία στρώματα βρέθηκαν απροετοίμαστοι. Τη μάχη της προπαγάνδας την κέρδισε η αστική πολιτική με τη βοήθεια βέβαια των ΜΜΕ τους.

Η έλλειψη εντοπισμού και παραδοχής της κατάστασης, των αιτιών, παραγόντων και μορφής της κρίσης, δημιούργησε μια αμήχανη αδράνεια της Αριστεράς που αντικειμενικά αθώωνε την κυβέρνηση και το δικομματισμό, έδινε χρόνο προετοιμασίας επόμενων σχεδιασμών για την αστική πολιτική, δεν προσανατόλιζε το λαό. Η αντίδραση στις 5/5/2010 με τη γενική απεργία της ΓΣΕΕ (κυβερνητικό, γραφειοκρατικό μαγαζί), όπου είχαμε και την πυρκαγιά στη MARFIN, έδειξε ενστικτώδεις, πολύ μαζικές λαϊκές διαθέσεις που όμως έμειναν εγκλωβισμένες και χωρίς διέξοδο.

Ορισμένα καταρχήν συμπεράσματα και ερωτήματα

Η δεύτερη φάση ξεκινάει από το τέλος Μαΐου του 2011 όπου ζούμε το αυθόρμητο κίνημα των αγανακτισμένων που πήρε τη μορφή και την ονομασία κίνημα των πλατειών. Έχουμε μια αυθόρμητη, μαζική εισβολή του λαϊκού παράγοντα και κυρίως εργαζόμενων μαζών μαζί με δυσαρεστημένα μικροαστικά στρώματα. Στην πλειοψηφία τους η πολιτική ταυτότητα αυτών των «πλατειακών» ήταν ψηφοφόροι/οπαδοί κυρίως του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Η καθημερινή σχεδόν λαϊκή γιορτή είχε μια πανελλαδικότητα, στη μορφή αλλά όχι στην ποσότητα και η δύναμη κρούσης ήταν η πλατεία Συντάγματος. Στις πλατείες αναδείχθηκαν νέα δεδομένα και στοιχεία:

Μέσα στο κίνημα των πλατειών έχουμε με αφορμή την ψήφιση του μεσοπρόθεσμου τη γενική απεργία στις 28 και 29/6/2011 αλλά και τη μαζική γενική απεργία 19 και 20/10/2011. Στις παρελάσεις στις 20/10/2011 και ειδικά στη Θεσσαλονίκη που παρευρίσκεται ο πρόεδρος της Δημοκρατίας εμφανίζεται μια γενικευμένη αμφισβήτηση της κυβερνητικής και καθεστωτικής νομιμότητας με τάσεις ανάπτυξης μιας άγριας λαϊκής οργής σε οτιδήποτε είναι ή εφάπτεται της μνημονιακής πολιτικής. Σε αυτήν ακριβώς την καμπή εμφανίζονται και οι ελλείψεις, τα κενά του κινήματος και της Αριστεράς.

Να επιμείνουμε όμως στη λύση διεξόδου. Δόθηκαν απαντήσεις; Συγκεκριμενοποιήθηκαν συνθήματα που να συμπυκνώνουν πολιτικές, να ενοποιούν κινήματα και να........

© antapoCRISIS