Bazı yapılar vardır…
Onlar sadece ağaçtan, tahtadan, çivisiz bir ustalığın eserinden ibaret değildir.
Onlar geçmişimizin nefes aldığı, hatıralarımızın gölgesinde serinlediği, bize kim olduğumuzu unutturmayan sessiz birer hafızadır.
Benim için de Serender tam olarak böyleydi.
Yıllar yıllar önce…
Memleketim Rize–Ardeşen’den kalkıp Ankara–Gölbaşı’ndaki bahçeme getirmiştim onu.
Ata yadigârı, en az iki asırlık bir miras… Onun Ankara’ya gelişine Rize Lisesi’nin eski müdürü Ali Kuleci ile rahmetli babası öncülük etmişti.
Bir yapıyı değil, koca bir geleneği taşımıştık aslında başkente.
Ve sonra Serender, Ankara’nın belki de tek, belki de en özel mimari simgesi haline geldi.
Altında oturmayan siyasetçi, gazeteci, bürokrat neredeyse kalmadı.
Nice sohbetlere, nice haberlere, nice sıradan ama bir o kadar kıymetli insani ana tanıklık etti.
Kısacası sadece ayakta durmadı, yaşadı… Yaşattı.
Geçtiğimiz hafta sonu ise........

© Anayurt