O gece, her şeyden habersiz uyuyorduk. Depremin hayatımızı ikiye böleceğinden habersizdik. Bir tarafında eski biz, diğer tarafında ise kayıplarla yaşamaya alışmak zorunda kalan yeni biz.

Saat 04.17… Uyandığımız an, artık hiçbir şeyin eskisi gibi olmayacağını bilmiyorduk. Sarsıntılarla uyanmış, panikle kapıya yönelmiştik. Bizim apartman hasar almıştı ama ayaktaydı. O an tüm Malatya’yı böyle sanıyordum. Sarsıntının şiddeti korkutucuydu, ama o an aklımdaki tek şey, bizim hayatta olmamızdı. Daha büyük bir felaketin içinde olduğumuzu dakikalar ilerledikçe anlamaya başladık.

Dışarı çıktığımızda bizi dondurucu bir soğuk karşıladı. Kar diz kapaklarımıza kadar geliyordu. Ellerim titriyordu, ama soğuktan mı, korkudan mı bilmiyordum. O an aklımda tek bir şey vardı: Ailem! Bu çaresizlik duygusu, o an içimi en çok acıtan şeydi.

Gecenin o derin sessizliğini yırtan çığlıklar, enkaz altından gelen feryatlar... Birazdan sabah olacak ve........

© Anayurt