32 yıl evvel, Ankara’da üniversitede okurken otobüsle memlekete gittiğim bir yolculukta ne vakittir görmediğim bir lise arkadaşıma rastlamıştım. Yol boyu konuşurken bana Yozgat’ta adı şehrimizde herkesçe nefretle bilinen bir rezil kabadayının yine bir oğlan çocuğuna tecavüz ettiği haberini verdi. Çok üzüldüm ve büyük bir öfkeyle arkadaşıma dedim ki; “Bu alçak adam neden hapislerden çıkıp duruyor?” Arkadaşım önce ne diyeceğini bilemedi, sonra “Ama son olayda onu avukat olarak senin baban savunmuş” deyiverdi.

“Hayır” dedim “Benim babam hiçbir şekilde tecavüz, hele ki çocuğa tecavüz davası almaz. Yanlış biliyorsun”. Ama “Yok” dedi arkadaşım “Eminim” dedi.

Otobüsten indiğim yerle rahmetli babamın avukatlık bürosuna yürüdüğüm 10 dakikalık yol bitmek bilmedi. Babam masasında oturuyordu. Ne merhaba dedim ne hatır sordum. Ateş fırlatan gözlerimi kocaman açarak “O rezil tecavüzcü sapığı mahkemede savundunuz mu hakikaten?” dedim.

Babam da “Merhaba, hoş geldin” demedi. “Sen benimle nasıl böyle konuşursun?” demedi. “Hele bir otur” demedi. Sakin gözleriyle bana baktı ve “EVET, SAVUNDUM” deyiverdi.

Cevabı beynimin içinde patladı. Nasıl olabilirdi? Tecavüz davalarının tutanaklarını okumaya bile içi elvermeyen babam memleketimizin utancı bir alçağı savunmuş olduğunu nasıl kendi ağzıyla bana söyleyebilirdi?

Ama........

© Anayurt