Minguzi cinayeti, bu tablonun en çarpıcı örneklerinden biri oldu.

Yaşları küçük olduğu için “çocuk” denilen ama ellerinde ölüm taşıyan gençlerin işlediği suçlar, artık toplumun sessiz kalamayacağı bir noktaya geldi.

Ne yazık ki mevcut hukuk hâlâ “yaş indirimi” ve “hafifletici sebeplerin” arkasına sığınıyor. Oysa bir insanı bilerek hayattan koparmanın yaşı olmaz.

Cezalar caydırıcı olmadığı sürece, suça meyilli gençler bu boşluklardan cesaret alıyor ve yeni hayatlar kararıyor.

Bu noktada yalnızca adaletin değil, ailelerin ve eğitim sisteminin de sorumluluğu büyük.

Şiddeti evde gören, empatiyi bilmeyen, öfkesini yönetemeyen bir çocuk bir gün o öfkeyi topluma yöneltiyor. Aileler çocuklarını sadece akademik başarıya değil, insan olmanın sorumluluğuna da hazırlamalı.

Okullar, rehberlik ve psikolojik destek birimlerini göstermelik değil, etkin biçimde işletmeli.

Toplum olarak artık “şiddetin yaşını” değil, neden bu kadar erken başladığını........

© Analiz