Sessizlikte Kendini Bulmak

Hiç durduk yere telefonunu eline alıp bildirim var mı diye baktığın oldu mu?

Peki ya hiçbir şey yoksa o bomboş ekranda bir şeylerin eksik olduğunu hissettin mi?

Bazen elimiz telefona gidiyor. Sanki görünmeyen bir çağrı varmış gibi…

Belki bir mesaj, belki içten gelen bir “Nasılsın?” arayışı…

Oysa ekran çoğu zaman sessiz; tıpkı içimizde büyüyen bir boşluk gibi…

Bu sadece bir teknolojik alışkanlık mı, yoksa çok daha derinlerde yankılanan bir özlem mi?

Gündelik hayatın telaşı içinde çoğumuz yalnızlıkla karşı karşıya kalıyoruz. Kalabalıkların ortasında, dijital bağlantıların içinde bile hissedilen bir içsel kopukluk. Biri bizi hatırlasın, sorsun, özlesin…

Bu beklentiler insani ama çoğu zaman karşılıksız. Çünkü herkes kendi hikâyesinde başrol, başkalarının sahnesinde figüran olmaya zamanı yok…

Ama bu bir suçlama değil. Belki de bu sessizlik bize başka bir şeyi anlatmak istiyor: Kendimizi duymayı, kendimizi........

© Akasyam