Sanki bir boşluktayım; kelam edesim yok,

Derdimi anlatsam; dinleyen çok, anlayan yok,

Güz mevsiminde dökülen yaprak misali hür,

Zindana hapsedilen bir mahkum gibi hüzün doluyum,

Hüznümden sebep, gaflete boğuluyum,

Bu gaflet ki sarmış dört bir yanımı,

Anlamadım ki, ben miyim uyanmak istemeyen?

Oysa farkındayım uyanış yükümü hafifletecek,

Ben uyandıkça ruhum huzuru hissedecek,

Nefsim mi gafil, hakikâte........

© Akasyam