AYLİN VARTANYAN

Anneannem Koharig’in çocukluk ve gençlik hikâyesini çoğunlukla Kınalıada’da geçen, detaylarını çok bilmediğim yaşamı üzerinden kurguladım. Kınalıada’da doğmuş büyümüş ve adadan gelin çıkmış “yerli” adalı bir kadın olması, yazlıkçı olan ailemin ada ile olan bağlantısında bir katma değer yaratıyordu. Gençlik yıllarımda anlatmaktan keyif aldığım bir hikâyeydi bu. Yaş aldıkça ve evde sözlere dökülmeyen hikâyelerin içeriği zenginleştikçe, Kayseri kökenli anneannemin aile hikâyelerine belki birkaç eklemeler geldi ancak boşluklar pek tamamlanmadı.

Anneannem çok konuşkan, dışadönük biriydi, hatta bazen sınırları aşarak başkalarının işlerine bulaşır ve ortalığı karıştırırdı. Her tanıdığı hakkında anlatacak bir hikâyesi vardı ancak sıra kendi aile hikâyelerine geldiğinde hiçbir şey anlatmazdı. Biz de sormazdık.

Koharig yayamla ilgili en canlı hatırladığım durum yerinde duramayan halleri ve olağanüstü yemek hazırlama meziyetiydi. Evde ne varsa onları bir araya getirip lezzetli sofralar hazırlardı. Anneannem sürekli yemek hazırlayarak, sevdiklerini (bazen zorla) besleyerek hayatına anlam katan biriydi. Belki de aile hikâyelerini anlat(ma)manın yolunu bu şekilde bulmuştu. Anneannemin en büyük marifetlerinden biri de turşu ve reçel yapımıydı. Eminim çoğumuz büyüklerinin evlerinde, dolaplarda sırasını bekleyen farklı büyüklük ve genişlikteki iştah açıcı rengarenk kavanozları hatırlar.

Bu kavanozların berisindeki emek ve adanmışlığın neye denk geldiğini yıllar sonra, fazla gecikmiş olarak pandemi döneminde turşu ve komposto yapmaya karar verdiğim zaman anladım. Anneannemin sesi kulağımda, becerikli tombul elleri gözlerimin önünde, ilk turşumu kurdum. Bazen insanın büyüklerini anlaması ne kadar uzun sürüyor. Sadece yiyecek değildi hazırladığım. Turşu yapımı........

© Agos