Yazılı ve görsel basınımızda şiddet haberleri son zamanlarda günlük hayatın bir parçası haline geldi. Eşini, sevgilisini öldürenler, birbirlerini bıçaklayanlar, güzel güzel eğlenirken birbirine girip karakolluk olanlar hemen her gün ekranların ve gazete sayfalarının ayrılmaz parçası, gündemden düşmeyen haberleri haline geldi.

Bu bir taraftan toplum psikolojisini ilgilendirirken diğer taraftan da sosyolojik bir konu. Bu nedenle üzerinde ciddi ciddi durulmasını hakkeden bir mesele. Konuyu çözebilmek ya da en azından problemin ne olduğunu anlayabilmek için bence öncelikle şiddeti doğuran nedenler üzerinde durmak gerek. Neden şiddet uygulamaya eğilim göstermeye başladığımızı anlamak lazım. İsterseniz işe çocuklarımızın ellerinden düşürmedikleri telefon, tablet yani bilgisayarlardan başlayalım. Çünkü her bir telefon artık birer bilgisayar.

Geçenlerde bir kafede otururken iki kadının konuşmasına kulak misafiri oldum. Biri diğerine, yanlarında oturan iki veya üç yaşlarındaki çocuğunu güya methediyor. “Bak teyzesi, arama motorundan kendi başına oyun indirip oynayabiliyor” diyor. Aslında üzülmesi gereken bu durumu övünç vesilesi haline getirmesinin iki nedeni var. Birincisi bunu matah bir beceri zannediyor, ikincisi ise çocuk huysuzluk mu etti, ver eline telefonu kafan rahat etsin anlayışı.

Oysa durum feci. Çocuklar küçücük yaşta, elde silah birbirini öldürmeyi amaçlayan oyunlara gark oluyor. Ateş et, öldür, yola devam et. Öldüremezsen yanıyorsun. Oyun bitiyor. Yeniden başlamak zorundasın. Öldürmek esas. Üstelik kimse ölürken kanamıyor, çırpınmıyor. Yani acı çektiğine dair bir belirti yok

Bilgisayar oyunlarını geçtim. En masum........

© 9 Eylül Gazetesi