Bazı insanlar vardır… Güneşi görünce ısınmak yerine, gölgede kalmayı tercih ederler. Başkasının gülüşü onların içini karartır. Kendi mutsuzluklarına siper olarak, başkalarının mutluluğunu hedef alırlar. Kıskançlık, işte tam da bu noktada devreye girer.

“Kıskanç insan, kendini sokan akrep gibidir.”

Ne çarpıcı, ne gerçek bir tanım bu! Başkasına zarar vermeye çalışırken, en büyük zararı kendine veren o sinsi duygu: kıskançlık. Çünkü kıskançlık, sadece bir başkasına yönelen olumsuzluk değil; insanın içini içten içe kemiren bir ruh zehridir.

Kıskançlık, doğaldır. İnsan doğasında vardır. Kimi zaman çocuklar kardeşini kıskanır, kimi zaman sevgililer birbirini… Bazen de en yakın dostlar arasında sessiz bir savaş başlar. Ama her şey gibi bunun da fazlası zararlıdır. Tuz kararınca güzeldir; fazlası yemeği de, hayatı da bozar.

Toplumumuzda kıskançlık çoğu zaman “rekabet” ya da “gerçekçilik” kisvesi altında gizlenir.

Yeni bir araba alınır; komşu çatık kaşla bakar: “Krediyledir o kesin.”

İyi bir işe girilir; kuzen söylenir: “Tanıdığı vardır, torpilsiz mümkün........

© 10 Haber