Elektrik, modern yaşamımızın görünmeyen gücü, dünya genelinde ne eşit şekilde erişilebilir ne de eşit fiyatlandırılıyor.

Aynı elektronlar, farklı kıtalarda okullarda dersleri aydınlatırken, hastanelerde can kurtarmakta, akıllı telefonları şarj ederken sanayi tesislerimizi çalıştırmakta ve tarımı mümkün hale getirmekte.

Ancak bu elektronların fiyatı, ülkeden ülkeye, hatta bölgeden bölgeye büyük dalgalanmalar göstermektedir. Bazı ülkelerde neredeyse bedavaya satılırken, diğerlerinde ise son derece pahalı.

3.883 elektrik tarifesi üzerinden Cable.co.uk tarafından yapılan bir analiz, bu büyük eşitsizliği gözler önüne seriyor.

Solomon Adaları’nda kilovat saat başına 0,692 dolar talep edilirken, Libya’da bu fiyat 0,007 dolara kadar düşüyor. Bu rakamlar, yalnızca ekonomik ilginçlikler değil; aynı zamanda jeopolitik kırılma hatlarının, altyapı zafiyetlerinin ve stratejik hataların birer göstergesi.

Elektrik fiyatları, ülkelerin coğrafi ve ekonomik yapısındaki eşitsizlikleri yansıtan bir ayna gibi. Küçük ada ekonomileri, örneğin Vanuatu veya St. Helena, izole olmuş ve kırılgan elektrik şebekelerini beslemek için ithal yakıtlara dayanmak zorunda—bu da onları pahalı bir bağımlılığa itiyor.

Diğer yandan, zengin doğal kaynaklara sahip ancak siyasi açıdan karmaşık olan Angola ve Sudan gibi ülkeler, son derece düşük fiyatlar sunuyorlar. Ancak bu fiyatlar, büyük ölçüde devlet sübvansiyonlarıyla ayakta durabiliyor. Bir ekonomik kriz veya iç karışıklıkla birlikte sona erebilir.

Gelişmiş ülkeler de bu baskılardan muaf değil. Almanya, kilovat saat başına yaklaşık 0,447 dolar öderken, bunun başlıca sebeplerinden biri yüksek vergi ve çevresel maliyetler. İngiltere, aynı şekilde çevresel vergiler ve altyapı modernizasyonu ile 0,377 dolarlık bir fiyatla karşı karşıya. Buna karşılık, kaya gazi ve rekabetçi enerji piyasalarıyla desteklenen Amerika Birleşik Devletleri, ortalama 0,173 dolar ile daha uygun fiyatlar sunuyor tüketicilerine. Çin ise, devletin yönlendirmesiyle daha istikrarlı bir fiyatlandırma yaparak........

© 10 Haber