Hayatın doğal döngüsüdür: Doğarız, büyürüz, severiz, evleniriz ve çoğumuz bir gün anne baba oluruz.

Evlat sevgisi öyle tarifsizdir ki, uğruna uykusuz kalır, hayalimizden vazgeçer, varımızı yogumuzu ortaya dökeriz, kendimizi bile unutabiliriz.

Ama işte tam da burada ince bir çizgi başlar: Onlara her şeyimizi adarken kendimizi yitirmek…

Gelin, açık konuşalım.

Çocuklar elbette kıymetli. Onlar için elimizden gelenin en iyisini yapmalı, geleceğe hazırlamalı, yollarına ışık tutmalı, yanlarında durmalıyız.

Ama onların hayatı, bizim hayatımızın tamamı olmak zorunda değil.

Her şeyi onlara vakfetmek, kendimizi eşimizden, dostlarımızdan, mesleğimizden, tutkularımızdan koparmak bir sevgi değil, bir feda kültürüne dönüşüyor.

Ve ne yazık ki bu feda hali, zamanla beklentiye, beklenti de kırgınlığa evriliyor.

Çünkü........

© 10 Haber