Çok asil, çok güzel, çok seksi…

Ama hepsinden önemlisi çok karakterli bir kadındı.

Bizim kuşağın hafızasında bazı isimler yalnızca birer sinema yıldızı değildir; bir dönemin ruhunu taşır. Brigitte Bardot işte onlardan biriydi.

Onu efsane yapan sahne ışıkları değil, o ışıkları bilerek ve isteyerek terk edebilmiş olmasıydı.

1956’da Ve Tanrı Kadını Yarattı gösterime girdiğinde sadece bir film izlemedik.

Kadın algısı yerinden oynadı.

O güne kadar “güzel kadın” vardı; Bardot’la birlikte özgür, meydan okuyan, kimseye hesap vermeyen kadın sahneye çıktı.

Ne oynadığı rollerdi asıl mesele, ne de kameraya bakışı.

Asıl mesele, kimseye ait görünmemesiydi.

Yaşadığı ve bazı filmlerini çektiği Saint-Tropez, onunla birlikte bir kasaba olmaktan çıktı, bir hayale dönüştü.

Bikiniler, rüzgârda savrulan saçlar, çıplak ayaklar…

Hepsi Bardot idi.

Ama paradoks şuradaydı: Herkes ona bakıyordu; o ise kimseye ait olmak istemiyordu.

Hayatı büyük aşklar, hızlı evlilikler ve ani kopuşlarla anıldı.

Roger Vadim, Jacques Charrier, Gunter Sachs…

Her biri bir iz bıraktı ama hiçbiri onu........

© 10 Haber