31 Mart’ta New York Magazine öyle bir yazı yayımladı ki, Meghan Markle yerin yedi kat altına girdi, reçelleri de yanında sürüklendi.
Yazının başlığı: “Meghan Markle’ın Son Büyük Fikri: Reçel Kavanozlarını Durulamak ve Yeniden Kullanmak.”

Evet, doğru okudunuz. Prensle evlenen kadın artık bize kavanoz yıkayıp saklama kabı yapmamızı öneriyor. Ve bunu da “günü olağanüstü hale getirmek” olarak pazarlıyor. Şahane.

Meghan’ın ahududu reçelini şık parfüm şişesi gibi sunması, sonra da “bu şişeyi atmayın, içine mercimek koyun” önerisi, yazıda alayla anlatılıyor.

Netflix’te yayınlanan yaşam tarzı programı da cabası. Oysa başlangıç böyle miydi? Romantik masalın başrolünde Meghan vardı. Yıldız bir oyuncu, bir prensle evlendi. Kraliyet düğünü, göz yaşartan bakışlar, İngiltere-Amerika birleşimi… Her şey vardı. Sonra?

Reçel.

“E hani aşk? Hani büyük hikâye?”

Üstelik mesajlar da çelişkili: Bir yandan “Kraliyette özgürlüğüm kısıtlandı” diyorsun, öbür yandan soyadını hâlâ “Düşes Sussex” olarak pazarlıyorsun. Yani hem sistemin mağduruyum deyip hem o sistemin logosunu kullanarak kavanoz satarsan, insanlar “bize mi oynuyorsun” diye sorar.

Modern çağda aşk, iki insan arasındaki içsel bir bağ olmaktan çıkıp adeta sahnelenen bir gösteriye dönüşüyor. Eskiden sevdiğimiz kişiye yazdığımız mektuplar, fısıldadığımız sırlar yalnızca ikimize özeldi; oysa şimdi ilişkilerimizin vitrine çıkması için sosyal medyada “mükemmel çift” imajı sergileme yarışı içindeyiz. Özellikle Instagram gibi platformlarda çiftler, en mutlu anlarını özenle seçip paylaşarak dışarıya karşı daima kusursuz ve coşkulu görünme çabasında. Bu “mutlu görünme” baskısı, partnerler üzerinde ciddi bir psikolojik yük yaratıyor . Gerçek hayattaki çatışmalar, hüzünler veya sıradan anlar perde arkasında kalırken, sahne önünde sadece tebessümler ve filtrelenmiş anılar sergileniyor.

Bunun sonucunda ilişkiler, dışarıdan alkış alma ihtiyacının gölgesinde geriliyor. Sosyal medyanın etkisiyle başlayan aşk hikâyeleri bile, daha en başından izleyici........

© 10 Haber