Geçen yıl bu zamanlar Antakya’da, hayatları dibe vurmuş oradaki insanları ne kadar anlayabileceğimi düşünmüştüm.

Ya da bir akşamüstü, güneş batışında upuzun ovaya bakarken, bana deprem gecesini anlatan tevekkel içindeki kişinin, benim bir yanımı kaybetmekten paramparça içimi ne kadar hissedebileceğini.

Yalnızlık artık bir duygu değil. Bir yaşam biçimi.

Kimsenin kimseyi tamamladığı yok.

Belki öyle bir arzu da yok.

Çoğu insanın ‘bütünlüğü’ ancak kendi sessizliğinde ortaya çıkıyor, bir yakın omuzunun yoksunluğunda.

Kalabalık İçinde fark edilmeyen birer insan teki gibiyiz, yeriniz belli iken neredeyse........

© 10 Haber