Pored ostalih aspekata, sadašnji sukob ili rascep u srpskom društvu moguće je posmatrati i kroz pitanje elite – krize elite (elita), sukoba elita ili borbe za status elite između različitih segmenata srpskog društva.

U toj perspektivi, tekuća kriza srpskog društva nema samo karakter borbe za vlast ili sukoba oko konkretnih političkih ciljeva, nego može biti posmatrana kao manifestacija dubljeg istorijski generisanog identitetskog rascepa u srpskom društvu, koja je u najbližoj vezi sa pitanjem formiranja elita i njihovom legitimnošću.

Prema Nevenu Cvetićaninu (u knjizi Slepe ulice istorije) istinsku elitu odlikuje stabilnost (kontinuitet), funkcionalnost i legitimitet i najvažnija osobina stabilnih i dovršenih društava podrazumeva posedovanje elite koja počiva na navedenim principima. Dakle, elita treba da bude funkcionalna, odnosno da adekvatno odgovara na izazove kojima su izloženi država i društvo. Mora biti i stabilna, u smislu da se ciljevi, principi i vrednosti elite prenose sa jedne istorijske generacije na drugu, kao i legitimna, odnosno da „ostatak“ društva priznaje eliti njeno pravo da projektuje osnovne koordinate društvenog i institucionalnog razvoja i da njima rukovodi.

Ovo „priznavanje“ ne počiva na nekom apstraktnom konsenzusu, nego najpre na mehanizmima i principima formiranja elite koji je prihvaćen od većine građana, odgovara njihovim potrebama i vrednostima i poseduje određen istorijski kontinuitet.

Nestabilna društva, nasuprot ovome, odlikuje postojanje parcijalnih elita, koje odlikuje nestabilnost (diskontinuitet), nefunkcionalnost (odnosno ograničena funkcionalnost) i odsustvo ili manjak legitimiteta, odnosno dubinski problem sa načinima, principima i vrednostima na kojima se formiraju i institucionalizuju elite.

U tekućoj krizi, sa elementima društvenog rascepa i institucionalne anomije, ovakvo viđenje problema dodatno je potvrđeno retorikom i motivacijom protivnika vlasti koja je usmerena ka potrebi za funkcionalnošću institucija i uspostavljanjem........

© Нови Стандард