Sorulması gereken soru şu: küresel enerji mücadelesinde şampiyonlar ligine tam kadro mu çıkacağız, yoksa yine tribünden mi bakacağız?

Türkiye, sıkça dillendirdiği “Dünya beşten büyüktür” iddiasını enerji sahasında da hayata geçirebilecek potansiyele sahip bir ülke. Geniş yenilenebilir kaynakları, güçlü mühendislik geleneği, stratejik jeopolitik konumu ve dünya çapında deniz taşımacılığı kabiliyetiyle aslında küresel enerji oyununda ön saflarda yer alabilecek niteliklere sahip.
Ancak ne yazık ki, Türk enerji şirketlerinin küresel enerji arenasındaki varlığı hâlâ silik. Ne büyük ihalelerde Türk markalarını görebiliyoruz ne de dünya sermaye ve teknoloji zincirlerinde Türk şirketleri belirleyici bir rol oynuyor.
Bu eksiklik yeteneksizlikten değil, yapısal zafiyetlerden kaynaklanıyor. Kamu enerji kuruluşları hâlâ birer “devlet dairesi” refleksiyle yönetiliyor. Özel sektör ise küresel ölçeğe ulaşmak için gereken finansman, itibar ve siyasi risk yönetimi araçlarından mahrum.

TPAO, Irak, Libya, Somali, KKTC gibi riskli ama stratejik bölgelerde petrol-gaz yatırımları yapıyor. Ancak uluslararası piyasada tanınırlığı zayıf; Londra, Singapur, Cenevre gibi enerji merkezlerinde ticaret masası yok. Hâlâ halka açık değil, şeffaflık düşük, risk yönetimi yetersiz.
BOTAŞ, Türkiye’nin gaz iletiminde bel kemiği. TANAP ve TürkAkım gibi kritik projelere sahip. Ama hâlâ re-export yapamıyor, LNG ticaretinde aktif değil. Avrupa enerji borsalarında veya spot piyasada görünmüyor.
EÜAŞ, yurt dışında neredeyse hiç tanınmıyor. Akkuyu nükleer projesinde adı geçmedi. SMR, karbon yakalama, dijital şebekeler gibi alanlarda adım atmış değil. Sadece iç piyasaya yönelik üretimle sınırlı.
Bu........

© yetkinreport.com