AK Parti, kendini bir “dava partisi” olarak tanımlıyor. Ancak gerçeklikte bu yapı, aynı zamanda geniş bir menfaat ağına dönüştü.

AK Parti 3 Kasım 2002’de yüzde 34 oy alarak tek başına iktidara gelişi, sadece bir hükümet değişimi değil, aynı zamanda köklü bir zihniyet devrimiydi. Ama o seçimde geçerli oyların yüzde 45’i yüzde 10 barajı nedeniyle Meclis dışında kaldı. Bu “eksik temsil” zemininde kurulan yeni düzen, aradan geçen 23 yıla rağmen hâlâ muhalefetin büyük kısmı tarafından yeterince anlaşılamadı—ya da anlamazdan geliniyor.

AK Parti, kendini bir “dava partisi” olarak tanımlıyor. Ancak gerçeklikte bu yapı, aynı zamanda geniş bir menfaat ağına dönüştü. Devlet kaynakları, belediye olanakları, kamu ihaleleri, imar planları… çoğunlukla sadakat esasına göre dağıtılıyor.
Liyakat yerine “bizdenlik” esas alınıyor. Yurttaş-devlet ilişkisinin temeli, artık “hak” değil, “yakınlık” üzerinden tanımlanıyor.
Şeffaflık azaldı, hesap verebilirlik zayıfladı. TÜGVA, Ensar gibi yapılar, “dava” maskesiyle kamu kaynaklarına erişim sağlıyor. İktidara yakın iş adamları da. Devletin tarafsız hizmet sunması gereken yapısı, bir grubun çıkarlarını tahkim eden mekanizmaya dönüştürüldü.
Elbette CHP’li belediyeler de bu anlamda masum değil. Ancak yolsuzluk ve çıkar ilişkilerini sadece muhalefetle sınırlayıp, iktidardaki çok daha büyük ölçekli yozlaşmalara sessiz kalanların adil görünmesi mümkün değil.

AK Parti “davası”, yalnızca iktidarda kalma stratejisi değil.
Cumhuriyet’in kurucu değerleriyle hesaplaşma projesi: Laiklik, Batıcılık, kuvvetler ayrılığı, kurumların bağımsızlığı…
“Yeni Türkiye”, “Türkiye Yüzyılı”, “Milli ve Yerli” gibi söylemlerle süslenen bu strateji, Atatürk’ün sembolik mirasını itibarsızlaştırmayı, devleti merkezî ve din temelli bir eksende yeniden kurmayı hedefliyor.
Yargıdan medyaya, eğitimden dış politikaya kadar geniş bir yeniden kodlama süreci........

© yetkinreport.com