Benim üç dayım vardı, üçü de rahmetli oldu… Hepsi de beni severdi… Hatta o kadar ki, doğduğum yıl Almanya'ya gurbete giden en küçüğünün ismini bile taşıyorum...
Yalnız, içlerinden İhsan dayım bana karşı daha bir ilgiliydi… Sebebi, imam hatip lisesine gidiyor olmamdan kaynaklanıyordu…
Çünkü, adını taşıdığım İsmail dayımın tam tersine bu İhsan dayım, “alaylı okumuş” dedikleri türden kendisini geliştirmiş ve çevresinde oldukça itibar gören iyi bir hocaydı…
Ailede imam hatip lisesine giden tek kişi olduğumdan, dayım bana ayrı bir alaka gösteriyordu haliyle…
Köydeki evinde çoğu eski eserlerden oluşan kocaman bir kütüphanesi vardı… Oraya sadece iki çocuk destursuz girebiliyordu… Bu çocuklardan biri bendim, biri de üniversitede öğretmenlik okuyan İsmail dayımın oğlu Ahmet…
İhsan dayım, şimdiki sarıklılar gibi mesleksiz değildi… Geçimini birkaç farklı iş yaparak sağlıyordu… Kendisi hem kalifiye bir inşaat ustasıydı, hem de berber… Cuma ve Pazar günleri inşaat işlerine ara verip Doğankent ilçesinde bulunan küçük berber dükkanını açardı…
Ben o günleri iple çekerdim… Zira dayımın yalnızca sohbetine değil, verdiği harçlıklara da doyum olmazdı…
O günlerde “gelin başlıklı” 50 kuruş yeni basılmıştı… İhsan dayım eline geçen o paraları dükkanda bir kutuda biriktiriyor, tamamını biz çocuklara dağıtıyordu…
Yanına vardığımızda, eğer birini tıraş ediyor olsa da işi azcık bırakır; bizimle birkaç dakika sohbet ederdi…
Sonra da “gelin başlıklı” 50 kuruşları topladığı kutuyu uzatır, oradan dilediğimiz kadar almamıza izin verirdi…
Dayımın bizimle yaptığı o kısa sohbetlerden aklımda çok şey kaldı…
Geçenlerde bir dostumla konuşurken, onun “misafirlik” üzerine söylediği şu cümleleri hatırladım…
Berber dükkanı ahşaptan derme çatma bir kulübeydi… Köydeki evimizin inşaatını yaptığı sırada ona şu soruyu sormuştum:
- Dayı madem iyi bir ustasın ve bu kadar güzel evler yapıyorsun… Niye........

© Yeşilgiresun