Yaklaşık iki haftadır elime kâğıt kalem almadım. Biraz orada biraz burada dolaştım durdum. Kararıp kararıp da yağamayan bir buluttum sanki. Belki de dalgalanıp dalgalanıp da durulamayan hırçın bir deniz.
Ne yatağına kırgın bir ırmaktım ne de gölgesine razı bir fesleğen. Ama şairin de dediği gibi bazen keşke gölgesine razı bir fesleğen olsam dediğim zamanlar olmuyor değildi.
Cevapları bilinen bir yaşamdan çok soruları çetrefilli olanlara meyletti hep gönlüm. Ama şunu da fark ettim ki hayat bir şekilde insanı, cevapların açık ve net olduğu bir limana, bir ağaç gölgesine doğru iteliyordu.
Sıcaktan bunalan bedenlerimiz nasıl ki bir gölgelik ya da serin bir su birikintisi arıyorsa; koşuşturmaktan yorulan ruhlarımız da sinesinde soluklanabileceği ruhlar arıyordu.
Yaşamın tenakuzlar üzerine kurulu olduğunu anlayalı çok zaman oldu. Zaten siz isteseniz de istemeseniz de hayat başınıza vura vura size gerçek patronun kim olduğunu sürekli hatırlatıp duruyordu. Öyleyse bütün mesele kendimize bir istikamet çizip doğru bildiğimiz yolda kararlılıkla ilerlemekten ibaret miydi?
Biliyorum ne söylendiği kadar kolay ne........

© Yeşilgiresun