Görünen o ki; hep beraber, tekmilimiz birden karmakarışık haller içindeyiz.

Mutlumuz da öyle, mutsuzumuz da!

Her birimiz arabesk takılıyormuşuz gibi.

Yerlerde sürünüyoruz da farkında değiliz.

Bütün olumsuzluklar bizimle randevulaşıp, dünyamıza girerek bir türlü huzur vermiyorlar.

Kendi adıma son baharımda huzuru bulmak istiyorum.

Gördüklerim…

Duyduklarım…

Haber ajanslarında yer alanlar; bir taraf iktidarı göklere çıkartarak, diğer taraf memleketimin her köşesinden insan manzaralarının durumunu yansıtıp, huzursuzluğun nasıl olduğunu…

Sokaklarda öldürülen kadınları…

Son zamanlarda okullarımıza sıçrayan gençlerin birbirlerini bıçaklamaları, nasıl da korkutuyor insanı anlayamıyorum.

‘Güven’ bizim için kullanılan bir sözcük değil artık.

‘Şüphe’ bize daha yakın oldu.

Belki de şüphe, -bizi tedirgin etse de- sürekli hareket halinde tutuyor. Güvense rahatlatıyordu ya, o da bir zamanlardı.

Hem nasıl olmuş, nasıl başarılmış da bu kadar tehlikeli(!) insanlar İBB’de konuşlanmışlar?

Nasıl olmuş da millet için çalışan(!) bir adayı seçmemiş........

© Yeniçağ