Nerede o eski mevsimler!

Lapa lapa yağan ve insanın içini ısıtan kar, yüzünü okşayan sonbahar rüzgârı?

Nerede o -hasımsa bile- hasım olduğunu doğrudan hissettiren, ‘Hasım, ama kaliteli hasım’ denilen insanlar!

Ne kışlar eskisi gibi girer oldu çocukların dünyasına ne de hasım olanlar eskisi gibi kaliteli artık.

Ne bahar eskisi kadar umut veriyor ne sonbahar, sonbahar gibi…

Ve iyi yönde değişmiyor değişen hiçbir şey!

Şu günlerde hayatım boyunca kendi dünyamda hiç kimseye ve hiçbir şeye karşı düşünemediğim ne varsa, her birini yaşar olduk cümbür cemaat hep birlikte.

Oysa hep olumlu şeyler düşünülürdü, üstelik kendisinden çok başkaları için…

Güzel şeylerdi düşünülen her şey!

Mesela…

Mutluluk veren şeyler paylaşılmak istenilirdi ya, şimdi nerede… hak getire…

Yurdum insanının yüzünün gülebilmesi adına bir ışık bulmak isteniyor ya, o bile bulunamıyor maalesef.

Kendi adıma........

© Yeniçağ