Demek ki tepeden tırnağa iyi değiliz…

Samimi değiliz…

Birbirimize güvenimiz yok…

Hatta kendimiz, kendimize bile güvenemiyoruz.

Sahi ne ara biz böyle olduk.

Bu kadar huzursuz ve bir o kadar da birbirlerine güvenmeyen bir toplum olup çıktık.

Komşuluk ilişkileri bıçak kesiği gibi kesildi ve yalnızlaştık.

Annenin, babanın evlatlar üzerinde etkisi kalmadı…

Babaanne ve anneannelerin…

Büyükbabaların… dedelerin zaten esamesi okunmuyor artık.

Oysa ellerimizde ne büyük tecrübe…

Ne büyük yaşanmışlıklar…

Doğruların ve yanlışların belki de milyonlarca kez hayatın deneyimlenmişlerini yaşamış olan bu insanların, görüşleri dahi alınmıyor.

Eskiden evlatlar anne babalarından çekinirlerdi, onların yanında konuşmazlardı ya, şimdi anne-babalar çocuklarından çekiniyorlar ve onların yanında konuşmuyorlar, konuşamıyorlar.

Biz öyle mi olmalıydık?

Zamanın değişimi, insanlar üzerinde hep olumsuzluk mikrobu mu salgılıyor da bir türlü huzurla tanışamıyoruz?

Söyler misiniz neden böyle oluyor?

Ben günümüzde var olanlara ve hayatın doğal akışının nasıl da bozulduğuna bakıyorum.

Doğallık........

© Yeniçağ