Ekonomi yönetimleri, uzun vadeli hedefler koyarken toplumun güvenini tazelemeyi ve piyasalara yön vermeyi amaçlar. Ancak, hedefin kendisi ile ona giden yol arasındaki fark açıldıkça, bu hedefler giderek bir “gerçekleşmeyecek temenni” haline dönüşür. Türkiye’nin 2026 için açıkladığı  enflasyon hedefi de tam olarak bu tartışmanın merkezinde duruyor.

Aylık Enflasyon Matematiği

Basit bir hesap yapalım:  yıllık enflasyon hedefine ulaşabilmek için, her ay ortalama %1,33 seviyesinde enflasyon gelmesi gerekiyor. Kâğıt üzerinde bu mümkün görünebilir. Ancak önümüzde duran gerçekler, bu ihtimali daha baştan imkânsıza yakın hale getiriyor. Çünkü 2026’ya girerken Türkiye’yi;
• Ocak ve Şubat’ta yapılacak ücret ayarlamaları,
• Yurt içi üretici fiyat endeksine bağlı artışlar (YDO),
• ÖTV ve KDV gibi dolaylı vergilerdeki olası yükselişler,
• Yıllık kira kontratları,
bekliyor. Bunların hepsi enflasyonu yukarı çekecek unsurlar. Yani yılın ilk çeyreğinde bile ortalama %1,3 sınırında kalmak zor görünüyor.

Hedefler Neden Suya Düşüyor?

Türkiye’nin 2024 için koyduğu enflasyon hedefi de şimdiden “tutmadı” olarak kayıtlara geçti. Hedef ve gerçekleşme arasındaki bu kopukluk, sadece rakamsal bir sapma değil; aynı zamanda toplumsal güven kaybı yaratıyor. Vatandaş, her yeni açıklanan hedefi “zaten tutmayacak” diye değerlendiriyor. Bu durum, politika yapıcıların kredibilitesini aşındırıyor.
2026 için açıklanan  hedefinin de benzer bir akıbetle karşılaşacağı görülüyor. Çünkü ekonomi politikalarının dayandığı yapısal sorunlar çözülmeden, sadece beklenti........

© Yeniçağ