Türk siyasetinde milliyetçilik uzun süredir sessiz ama güçlü bir damar. Ancak bugün bu damarın farklı uçları, farklı dillerle konuşuyor. MHP’nin Cumhur İttifakı içindeki konumu, bir yandan “devletle özdeşleşmiş” bir milliyetçiliği kurumsallaştırırken; diğer yandan bu merkez dışına taşan yeni arayışları da besliyor.

İYİ Parti ve Zafer Partisi bu arayışların iki farklı yönü gibi görünüyor: biri kurumsal siyasetin içinde tutunmaya çalışan, diğeri sokağın refleksini açıkça dile getiren iki ayrı tonda milliyetçilik. Şimdi bu iki parti arasında olası bir ittifak konuşuluyor. Ama asıl mesele şu: Bu sadece aritmetik bir hesap mı olur, yoksa Türk milliyetçiliği bu yolla yeni bir siyasi merkez mi inşa eder?

Her iki parti de MHP kökenli kadrolardan doğdu. Bu ortak geçmiş, belli bir ideolojik akrabalık yaratıyor ama aynı zamanda ayrılığın nedenini de açıklıyor.
İYİ Parti, kuruluşundan beri “merkez sağ” ile milliyetçiliği uzlaştırmaya, daha dengeli ve demokratik bir zemin kurmaya çalıştı. Zafer Partisi ise “kimlik ve güvenlik” vurgusunu merkeze aldı; sığınmacı politikaları üzerinden kurduğu sert ve doğrudan dil, onu toplumun bir kesiminde “gerçek milliyetçi adres” haline getirdi.

Fakat bu iki ton bir araya gelebilir mi? Yoksa her biri, ötekinin tabanında rahatsızlık mı yaratır?
Bu sadece stratejik değil, aynı zamanda kimliksel bir sınav. Çünkü Türkiye’de milliyetçilik, tonunu değiştirdiğinde anlamını da değiştiriyor.

Araştırmalar, milliyetçi kimlik vurgusunun toplumda yeniden güçlendiğini gösteriyor. Fakat bu eğilim, doğrudan oy oranlarına yansımıyor.
MHP, devletin gölgesinde kalırken; CHP, milliyetçilikle arasına hâlâ mesafe koyuyor. Geriye kalan alan, parçalı biçimde İYİ Parti ve Zafer Partisi’ne açılıyor.

Yine de şu soru ortada: Bu iki partinin seçmenleri birbirine gerçekten yakın mı?
İYİ Parti’nin şehirli ve eğitimli tabanı, sert söylemlerden rahatsız olabiliyor. Zafer Partisi’ne yönelen genç seçmenler ise doğrudan, filtresiz........

© Yeniçağ