Yan gelir, eskiden meraklı, yerinde duramayan ya da vizyoner insanların tercihi olarak görülürdü. Asıl işi sürdürürken hobisini işe dönüştüren, boş zamanlarında ikinci işini yapan ya da birikimlerini küçük bir girişime yatıranların seçimi gibiydi. Ama artık bu tercihler, romantik girişimcilik çabalarından çıkıp bir zorunluluğa dönüşmeye başladı diyebiliriz. Yan gelir, artık; tercihten çok bir savunma refleksi. Geçim mücadelesinde bireylerin ikinci hatta üçüncü işlere yönelmesi, kişisel gelişim ya da hayallerin peşinde koşmaktan çok, "hayatı idame ettirme sanatı" oldu.

Enflasyonun yükselmesi ve beraberinde; alım gücünün azalması ve gelir dağılımındaki eşitsizlik, tam zamanlı çalışanlar için bile hayatı zorluyor. Maaşlar, temel ihtiyaçlara bile zor yetiyor. Kiralar, mutfak giderleri ve çocukların eğitim masrafları derken ay sonu hesapları çok defa değişiyor. Bu tabloda, bir yan gelir edinmek lüks mü, giderek bir zorunluluk mu olduğunu; bireyin dünle bugün arasındaki satın alma gücü belirliyor.

Bugün birçok beyaz yakalı çalışan, gün içi kurumsal hayatın içinde koştururken, akşamları ve hafta sonu sosyal medya içerikleri üretiyor, çevrim içi ders veriyor, ürün satıyor ya da yatırım yapıyor. Mavi yakalılar için de durum farklı değil. El işçiliğiyle ürün hazırlayanlar, taksicilik yapanlar ya da mahalle esnafı olarak ek gelir sağlayanlar... Çalışan nüfusun önemli bir bölümü artık çift........

© Yeniçağ