1961 Anayasası öncesinde Türkiye’de grev hakkı fiilen yoktu. Grev hakkı ilk kez 1961 Anayasası’nın 46. maddesiyle anayasal güvenceye kavuşturuldu. 46 maddenin 2. Fıkra’sı “Toplu sözleşme yapmak hakkı ve bu hakkın sağlanması için grev hakkı tanınmıştır. Grev hakkının kullanılması ve sınırları kanunla düzenlenir." şekline getirildi.

Ancak bu anayasal güvence de 1963 yılında çıkarılan 275 sayılı Sendikalar Kanunu ve Toplu İş Sözleşmesi, Grev ve Lokavt Kanunu ile fiilen kullanılabilir hale geldi.

Sonrasında ise 12 Mart Muhtırası ile grev hakkına bazı sınırlamalar getirildi.

1980 darbesi öncesinde sağ-sol sertleşmesinde, grev hakları siyasi alanda kötüye kullanıldı. Bu nedenle 1982 anayasasında da grev hakkı devam etti ve fakat genişleme getirilmedi. 1982 Anayasası 54 maddeye göre “Toplu iş sözleşmesinin yapılması sırasında, uyuşmazlık çıkması halinde işçiler grev hakkına sahiptirler.’’ şeklindedir.

Sonradan yapılan 1995 Anayasa değişikliği kamu çalışanlarına sendika hakkı ve 2010 Anayasa değişikliği ile kamu çalışanlarına toplu sözleşme hakkı verildi ve fakat grev hakkı verilmedi.

Aslında, Anayasa’nın 54. maddesine göre siyasi amaçlı grevler, dayanışma grevleri, genel grev ve işyeri işgali yasaktır. Ayrıca 6356 sayılı Sendikalar ve........

© Yeniçağ