Mübarek kavramlar vardır, günü gelince çok aranır. İşte şimdi iktidar ve büyük ortağının ağzından teker teker dökülüyor.

İç cephe, dış cephe ve milli birlik.

İç cephe, dış cephe her ikisi de milli birlik kavramında vücut bulur. Büyük küme, milli birliktir.

Demek ki lazım oldu.

Lazım oldu da peki, ortam, zaman, siyasetin yarattığı psikoloji, yönetenlerin ülkeyi içine soktuğu durum buna izin veriyor mu?

Ta en başından bu tarafa Türkiye’yi ayrıştırarak iç cepheyi daha doğrusu milli birliğimizi hedef alarak iktidara yürüyen AKP’nin, şimdi “İç cephe” arayışına girmesini şaşırarak izliyoruz. Gerçi iktidarın aradığı “iç cephe” bizim anladığımız milli birlikçi bir yapıyı ifade ediyor mu o tartışılır. AKP, “iç cephe” derken, bildiğimiz milli birliği değil, kendi siyasetinde bütünleşen, partisinin görüşlerine katılan bir bütünleşmeyi tarif ediyor. Kısaca arkamda hizalanın diyor.

Topyekûn iç cephe, bütün tolumu kucaklayan toplumsal zemini ifade eder.

İç cepheyi oluşturmanın ön koşulu nedir?

Güven!

Güvenin önkoşulu nedir?

Nitelikli adalet ve hukuk düzeni.

Türkiye’yi ötekileştirerek yöneterek bugünlere gelen iktidarın en sonunda katlettiği ideal düzen. O düzen, bir özleme dönüşmüş durumda.

“Adil düzen” seminerlerinde siyasallaşan bir kadronun günün birinde iktidar gelip, sıklıkla dinlediği ve benimsediği “Adil düzen” yerine, tam tersini inşa edeceğini kim bilebilirdi ki.

Bilemezdik. Nitekim bilemedik.

“Adil düzen” yerine, haksızlık, hukuksuzluk........

© Yeniçağ