1800’lerin sonlarında komünist hareket içinden filizlenen sosyal demokrasinin tarihsel hikâyesi bir karşıtına dönüşme serüvenidir. İlk öncüleri Almanya Sosyal Demokrat Partisi içinden çıkmıştır. Komünist bir parti olan Almanya Sosyal Demokrat Partisi’nin teorisyenlerinden Bernstein da ilk kuramcılarındandır. Marksizm’i revize etme, günün gereklerine uyarlama iddiasıyla yola çıkan bu isim, kapitalizmin baş döndürücü gelişimi karşısında büyülenip artık sınıf savaşının gereksizleştiğini vazedip sosyalizme barışçıl yollarla geçilebileceği sonucuna ulaşmıştır. Bu teorileri ilk dillendirdiğinde pek rağbet görmese de sonrası hiç öyle olmamıştır. Tarihin her kritik dönemecinde olduğu gibi bu teorilerin dillendirildiği o kritik dönemeçte de revizyonizm olarak tanımlanan bu teoriler fazla gecikmeden karşılık bulmuş ve Almanya Sosyal Demokrat Partisi hızla komünist kimliğinden uzaklaşıp bugünün sosyal demokrasisinin önceli haline gelmiştir.

Sonrasını biliyoruz…

Bir zamanların en güçlü komünist partisi olan Almanya Sosyal Demokrat Partisi 1. Dünya Savaşı arifesinde emekçileri kendi burjuvalarının safında yer almaya davet etmiş ve 2. Enternasyonal içindeki gücüyle birçok partiyi domine ederek sosyal şovenizmi, sınıf işbirlikçiliğini bulaşıcı bir hastalık gibi yaymıştır.

Bir zamanların komünist partisi sosyal demokratlaşarak Almanya’da Rosa Luxemburg’ların katline ortak olacak kadar sınıf düşmanı haline gelmiştir.

Bu ekolün Rusya’daki temsilcileri de o zamanki sınıf mücadelesine “işçiler ekonomik sorunlarıyla ilgilensin, siyasal mücadeleyi liberal burjuvalar yapsın” anlamına gelen teorileştirmeleriyle işçi sınıfı mücadelesine sınır çizmişlerdir.

Ya şimdinin sosyal demokratları? Buna dair Türkiye tarihi hayli zengin bir hafızaya sahiptir. Ancak son İzmir grevi o hafızayı da aşacak bir bütünlükle sosyal demokrasinin seceresini ortalığa döktü.

Bu bütünlük aynı zamanda sosyal demokrasinin neoliberal dönüşümünün de ifrata varmış hali........

© Yeni Yaşam