Ortadoğu halklarının kaderi bir kez daha bir dönemece dayanmış durumda. Yıllardır acıların, yıkımların ve kayıpların ortasında inşa edilmeye çalışılan barış umudu bugün hiç olmadığı kadar yakınımızda duruyor. Önümüzdeki günlerde bir grup gerillanın Öcalan’ın yapacağı çağrı ile silah bırakması gündemde. Bu gelişme, sadece bir silah bırakma meselesi değil; halkların geleceğine dair büyük bir umut, tarihi bir sorumluluk ve yeni bir eşik anlamına geliyor. O eşiğin geçilip geçilmeyeceği ya da nasıl geçileceği ise devletin yaklaşımına bağlı.

Bu coğrafyanın halkları çok acı deneyimlerden geçti. Kolombiya’da barış süreci boşa çıkarıldığında, FARC’ın silah bırakmasının ardından devletin verdiği sözleri tutmamasıyla halk yeni acılar yaşadı. Aynı şekilde, İrlanda’da halkın sürece doğrudan katılımı sağlanmadığında barışın kalıcılaşması mümkün olmadı. Oysa Güney Afrika örneği bize gösterdi ki, barış ancak geniş bir toplumsal mutabakatla, halkların ve farklı kimliklerin aktif katılımıyla kalıcılaşabilir.

Bugün Türkiye’de yaşayan halklar olarak bizler de benzer bir eşikteyiz. Şimdi atılacak adımlar yalnızca bugünü değil, gelecek kuşakları, yani yarınları da şekillendirecek. Bu nedenle dikkat edilmesi gereken hayati noktalar var ve bu noktalar, sadece siyasetçilerin değil, vicdan sahibi her insanın ortak sorumluluğudur.

Birinci olarak; Öcalan, tüm halklara doğrudan hitap edebilme olanağına kavuşmalıdır.

Barış, kapalı kapılar ardında........

© Yeni Yaşam