Dede evlat ve torunların aynı çatı altında yaşadığı geniş ailenin, bugünün iş dünyasında yerini alan şirketlerden farkı yoktu.

Evde büyük küçük, genç yaşlı, kadın erkek ve çocuk herkese düşen bir görev vardı.

Bir işin aksaması diğerlerinin de aksamasına neden olacağı için kimsenin işini aksatma veya unutma gibi bir şansı yoktu.

Çünkü bütün işler birbirine ve zamana bağlıydı.

Sabahın işleri ayrı akşamın işleri ayrıydı.

Herkesin sadece yapabileceği işle ilgilendiği doğal bir iş bölümü vardı.

Evlerdeki kurulu düzen

askerlikteki gibi bir hiyerarşik düzen

içindeydi.

Mesela dedem yani annemin babası evin alet ve edevatlarının tamiriyle meşguldü.

Balta, bıçak çapa keser, kürek gibi aletleri kontrol eder bozulanları tamir ederdi.

Boş kaldığında dinlenmek için yatmaz veya bir yerde uzanmaz,

başka bir işe yönelerek dinlenmeyi tercih ederdi.

Evin önünde bir ağaç parçasının üzerine oturarak elinde keserle torunlara tahtadan dört tekerlekli araba yapardı.

Keserle o tahta tekerleri nasıl yusyuvarlak yaptığına hayret ederdim.

Dedem bütün gününü evin önünde bu işlerle geçirirken ninem evdeki torunlarla ilgilenirdi.

Torunlar da boş bırakılmazdı.

Çünkü

boş kalanın canı sıkılacağı için arıza çıkarırdı.

Tecrübesiyle bunu bilen ninem büyük toruna küçük torunu bakma işini yüklerdi.

Bir diğerinin önüne ayıklanmamış mısır koçanlarını dizer,........

© Yeni Şafak