Terör örgütü PKK silah bırakmak zorundaydı. Bunun birçok nedeni var. Ama iki temel sebebi şudur: Bir. Örgüt, sahip olduğu jargon/ideolojiden yapılanmaya kadar her detayıyla

Soğuk Savaş ürünüydü

. Bu çağa ait değildi. Ömrünü tamamladı (Bunda, küresel güç mücadelesinin Orta Doğu’dan Uzak Asya’ya kayacak olması da rol oynadı.) İki. Türkiye, terörle mücadelede ciddi bir kapasite biriktirdi. Terörü kaynağında kurutma, doğrudan lider kadrosunu hedef alma stratejisine yöneldi. Örgütün alanı daraldı.

Bu kapsamda, İmralı’nın “Silah bırak, kendini feshet” çağrısı konjonktürün doğru okunduğunu gösteriyor. Gelişmeleri takip ediyorsunuz: İmralı’ya dördüncü ziyaret yapıldı. DEM heyeti

Cumhurbaşkanı Erdoğan’la

, ardından mevzuat ve İmralı koşulları talepleri kapsamında

Adalet Bakanı Yılmaz Tunç

ile görüştü.

Tablo olumluydu, örgütün Kongre toplayarak silah bırakması bekleniyordu, ancak lider kadro ayak diriyor.

PKK Yürütme Komitesi

dün “27 Şubat tarihli çağrıda belirtilenlerin yapılabilmesi için bize ulaşan somut bir şey yok” dedi. Öcalan’ın “Özgür yaşar ve çalışır koşullara kavuşarak kongreyi yönetmesi” istendi. Mayıs ayına işaret edildi.

Şurası açık:

Örgüt silah bırakmadan, İmralı koşullarında yapılacak kapsamlı bir değişiklik toplumsal rızayı zehirler.

Kandil, mayıs ayını da bir şekilde geçiştirirse çözüm gündemi

heyecanını kaybeder.

SURİYE’DE HEDEF DARALTTILAR

Peki, Suriye ne olacak? Suriye sahası örgüte

zamanın ruhuna uygun kabuk değişimi

için fırsat sundu. SDG, ABD’den aldığı destekle Suriye’de terör koridoru kurma hayaline kapılmıştı ama Esad rejimi devrilince hedef daraltmak zorunda kaldı. 10 Mart’ta imzalanan

Şara-Mazlum Abdi anlaşmasıyla

, SDG’nin Şam’a entegrasyonu, yani Suriye’nin toprak........

© Yeni Şafak