Türkiye’de Ağustos 2025 verilerine göre âtıl işgücü oranı ),7 seviyesine yükselmiş durumda. Yani her üç kişiden neredeyse biri, işgücü piyasasının geniş bozkırında koşacak bir sürü bulamamış bir “âtıl kurt” gibi dolaşıyor. Bu durum, yalnızca resmi işsizliği değil; zamana bağlı eksik istihdamı ve potansiyel işgücünü de kapsadığı için aslında derin bir yapısal açmazı gösteriyor. Gençlerin bir kısmı, işgücüne katılmak yerine sabah işe değil salona geçiş yapan, çalışma hayatına değil evin Wi-Fi ağına bağlı yaşayan bir kuşağa dönüşmüş ve bu yeni toplumsal statü artık ‘ev genci’ olarak adlandırılıyor.

Çok boyutlu sorunları beraberinde getiren bu durum ekonomik açıdan da S.O.S. vermeye başlıyor. Öncelikle verimlilik kaybı, işgücünün önemli bir kısmının üretim sürecine tam kapasiteyle katılamaması nedeniyle ortaya çıkarak üretim potansiyelini sınırlamakla kalmıyor kişi başına gelir artışını da yavaşlatıyor. Bunun yanı sıra, beceri erozyonu, uzun süre işsiz kalan veya eksik istihdam edilen bireylerin bilgi ve yetkinliklerini güncel tutmakta zorlanmasına yol açıyor, her ne kadar yatkın olsalar da teknolojik dönüşüme uyumu güçleştiriyor. Asgari ücret kazanıp temel ihtiyaçları için bunun iki katından fazla harcamak zorunda kalan bu atıl kitle, giderek hem tüketim harcamalarını kısma hem de zihinsel yetilerini zorunlu bir tasarruf sürecine mahkûm etmek zorunda kalıyor. Sosyal cephede de tablo farklı değil. Toplumsal dışlanma, iş bulamayan ya da düşük nitelikli işlerde sıkışıp kalan bireylerin aidiyet duygusunu kaybetmesine yol açıyor. Özellikle gençler arasında artan işsizlik, göç sorununu tetiklemekte; eğitimli gençlerin yurt dışı fikrini sürekli zihinlerinin bir köşesinde tutmalarına yol açıyor… Ayrıca, gıda ve barınma gibi temel ihtiyaçlarını karşılamakta zorlanan bireyler açısından aile ve yaşam kalitesi sorunları giderek daha görünür hale geliyor. Böylece, iş bulamayanların yalnızca istihdamdan değil, toplumsal hayatın merkezinden de........

© Yeni Şafak