Bugün hayatta olanlar arasında Osmanlı’nın dağılışını gören nesil kalmadı. Cihan devletinin çöküşünü görmediğimiz için ne kadar şükretsek az. Büyük bozgunun yaşatacağı travma, ömür boyu gitmezdi. Zamanla azalmak şöyle dursun, dünyanın bugünkü hâlini gördükçe artardı mutlaka.

O travmayı yaşayanların etkiledikleri kuşakları tanıdık; onların da sonrakileri nasıl karamsarlığa sürüklediğini gördük. Kızgınlık ve reddiye temeli üzerinden yok saymaya kadar vardırdılar işi.

Kendi devletimizin eriyip küçülmesini görmedik ama yanı başımızdaki Sovyetler Birliği’nin dağılmasını günbegün takip ettik.

Dünyanın iki süper gücünden biri olan SSCB, beklentilerin önüne geçti, adeta zamanı hızlandırdı ve paldır küldür yıkıldı. Doğu ve Batı blokları arasındaki Berlin Duvarı da o yıkılışın sembolüydü.

Duvarı da yerle bir ettiler. Bir parça taşını veya betonunu kapabilenler, hatıra olarak saklayacağını söylüyordu.

Sovyetler Birliği dağılınca, Batı bloğunun en büyüğü olan ABD, kendini dünyanın tek hâkimi görmeye ve öyle göstermeye niyetlendi. Bir süre için başarılı da oldu.

ABD hâlâ büyük ama dünyanın tek büyük gücü, hâkimi, jandarması........

© Yeni Şafak