Muharrem İnce’den biraz olsun umutluyduk. Gerçek bir solcu gibi duruyor, kısmen de demokrat görünüyordu. Hem sosyal, hem demokrat olmak sözde çok, esasta ise az rastlanılan bir şey.

Birbiri ardına gördüğü yanlışlıklara dayanamayıp çocukluğundan beri içinde bulunduğu partisine rest çekmiş ve gidip kendi partisini kurmuştu. Bülent Ecevit gibi.

Yapması gerekeni yaptı diye düşündük.

“Gel bakalım Muharrem” çağrısını duyunca onun adına üzülmüştük.

Kurultayda tuvalet kapısı yanında bir iskemleye oturtulduğunu öğrenince, özellikle kötü davranıldığına ve mağdur olduğuna kanaat getirmiştik.

Boşuna üzülmüşüz.

Durdu durdu, CHP’ye geri döndü. (Zaten kimse ileri dönmeyi başaramamıştır.)

Kendi kurduğu partiyi ortada bırakarak gitmesi, şikâyetçi olduğu yere dönmesi hiç hoş olmadı. Benzetme yapmaya niyetlensek, cami avlusuna bebek bırakma örneği akla gelir.

Muharrem Bey “Kısa bir süre sonra partinin kendini fesih yoluna gideceğini” söylemişti ama geride kalan arkadaşları bu açıklamayı yalanladı. Onlar yoluna devam edecek.

Özgür Bey özel olarak davet etmiş. “Lütfen geliniz Muharrem Bey” mi........

© Yeni Şafak