Adı bende mahfuz bir akademisyen okurumdan bir mail aldım. Önce onu bir okutmak istiyorum size bugün: “Malumunuz aile yılındayız. Ancak görülüyor ki bu kapsamda uygulanan aile destek politikaları yalnızca ‘çalışan kadınları’ kapsayacak şekilde planlanmış.

Bu da bize devletimizin aile kavramından daha büyük bir kaygısının ‘kadın istihdamı’ olduğunu bir kez daha gösterdi. Üzülerek kabul etmeliyiz ki siyasi irade hem doğuran hem çalışan bir kadın profilini idealize ediyor. Bunun da hanımlarımız üzerinde ezici bir misyon yükü yarattığını kabul etmemiz gerekir. Böyle bir yük altında bir kadından ideal aile modeli inşasını nasıl bekleyebiliriz ki?

Kendi adıma konuşacak olursam, iyi maaşlı bir kamu personeli olarak çok şükür ki ailemi hala tek başıma geçindirebilecek gelire sahibim. Bu nedenle eşimin çalışmama ve odağını ailesine ayırma arzusunu destekleyebildim. Ancak zamanla fark ettik ki ekonomik imkanların ötesinde artık bir kadının evi dışında çalışmama tercihi de çok ciddi bir sosyal dışlanmaya neden oluyor.

Hiç şüphesiz her kadın çalışma hakkına sahip olmalıdır. Ancak geldiğimiz konjonktür kadınları hem ekonomik hem de sosyal baskılarla istihdama zorluyor. Bu sürecin bizzat bizden bir iktidar tarafından yönetilmesi de ne yazık ki eleştiri alanımızı oldukça daraltıyor.”

Mail bence başlı başına çok önemli de, son cümleyi tekrar etmekte büyük fayda var: “Bu sürecin bizzat bizden bir iktidar tarafından yönetilmesi de ne yazık ki eleştiri alanımızı oldukça daraltıyor.”

Bence bunun böyle olması gerekmez. Hatta iktidarın........

© Yeni Şafak