İzlediğim bir söyleşide bir uyuşturucu bağımlısı, esiri olduğu maddenin kendisine ne yaptığını ifade edebilmek için şöyle demişti: “Bana atom bombası atsalar bu kadar zarar görmezdim abi.”

Şurası kesin: Bireylerin biyopsikososyal yapısını en hızlı ve en derinden etkileyen bağımlılık biçimi uyuşturucu bağımlılığı. Ve daha önceki yazılarımda ifade ettiğim şekilde yeniden hatırlatmak gerekirse devletler uyuşturucu ile mücadeleyi “nispi başarı”ya endekslemiş durumda. Uyuşturucu ile mücadeleyi merkezileştirmek oldukça zahmetli ve pahalı bir iş çünkü.

Bütün dünya için olduğu kadar Türkiye için de büyük tehlike şu: Ergenlik ve genç erişkinlik döneminde maddeye başlama oranlarının artması, yalnızca bireysel değil toplumsal düzeyde de bir “acil alarm çağrısı” anlamına geliyor.

Soruyu şöyle soralım. Ergenler ve genç yetişkinler uyuşturucuya nasıl ve neden başlar?

Bireye bakan tarafı düşük benlik saygısı, yetersizlik hissi, dürtüsellik, merak, psikiyatrik rahatsızlıklar… Bunlar yatkınlığı artırıcı faktörler olabilir.

Ailede ihmal, istismar, ebeveynlerden birinde madde kullanımı, aile içi şiddet ve işlevsiz ebeveynlik tutumları varsa bunlar da yatkınlığı artırabiliyor.

Akran ve çevre etkisi de kritik. Uyuşturucu denemediği için sosyal baskıya, aşağılamaya maruz kalan gençler var. Uyuşturucuya erişimin ekmeğe erişimden daha kolay........

© Yeni Şafak