Birbirini bilmeyen, anlayamayan, hayatıyla başkalarının hayatına dokunamayan, başkalarının hayatıyla bizim hayatımıza dokunmasına izin vermeyen ve dolayısıyla birbirini sevemeyen insanlar olduk. Hayatın her anında, her noktasında aşılamaz bir sevgisizlik hâkim bugün. İnsanlar hiç tanımadıkları insanlardan sebepsizce nefret ediyor. İncir çekirdeğini doldurmayacak, eften püften şeyler için ölümüne kavga ediyor insanlar. Kalplerimizden fıtratımızdaki o muhabbet cevheri tamamen silinip çıkmış gibi. Nefsi duraksatması gereken oruç bile bu gözü dönmüş sinir nöbetlerini, öfke hallerini çekip alamıyor hayatımızdan. Hatta tam aksine oruçlu olmayı kavgasına sebep kılan, gerekçe kılanlar var.

Jack London, ‘Martin Eden’de sevgi yoksunluğuna ilişkin dokunaklı bir paragraf açıyor: “Hayatı boyunca sevgiye hasret kalmıştı, doğası sevgiye açtı. Ama hiçbir zaman sevgiye ulaşamamış, giderek katılaşmıştı. Sevgiye ihtiyacı olduğunu bilmiyordu bile. Şimdi de öğrenememişti. Sadece sevginin nasıl ifade edildiğini görmüş, içi titremiş, onun iyi, yüce ve harika bir şey olduğunu düşünmüştü”

Sevmeyi başaramamak, daha........

© Yeni Şafak