Derinliğine bakışımızı yitirdik sanki! Hayata, eşyaya, insanlara, bunlar arasında olup bitenlere bakarken yekpare şeyler görüyoruz, neredeyse geometrik keskinlikte şekiller… Girintisiz çıkıntısız yüzeyler, detaysız, inceliksiz ve hikayesiz görünümler… Hayat bu kadar köşeli ya da bu kadar hesabı yuvarlanabilen bir şey olmasa gerek! Her şeyi lego gibi birbirine eklemlenebilir görmek yanıltıyor bizi. Birbirine uymayacak parçaları birbirine eklemeye çalışıyoruz sanki sürekli. Uymuyor oysa hiçbiri bu parçaların bir diğerine. Onları girinti çıkıntıları ile, birbirine uymaz yanları, ince detayları ve kendine özgülükleri ile görebilsek, tanıyabilsek ve anlamlandırabilsek bu kadar itmeyecek belki her şey her şeyi. Buradan sadece herkesin içini daraltan bir gerilim doğduğunu görmemiz gerek… Zorlanmaması gereken şeyleri zorlanmaması gereken yerlerinden zorlayıp duruyoruz sürekli.

İzlediğimiz filmlerde zaman zaman teknik bir arıza ortaya çıkıyor ve görüntülerle altyazı senkronu bozuluyor. Dolayısıyla filmde ne olup bittiğini anlayamaz hale geliyoruz. Şimdilerde insanlarla aramızda da benzer bir senkron tutturamama problemi oluşuyor sanki. Herkes durmadan konuşuyor ama hiç kimse kendi dünyasının dışında ne olup bittiğini tam........

© Yeni Şafak