Üç yıl önce, doğduğum ve büyüdüğüm şehir Kocaeli’de yaşayan engelli gençlere özel düzenlenen bir eğitim programında yer almıştım. Hem Kocaeli Büyükşehir Belediyesi’nin başlattığı ‘Sanat İçin Ben de Varım’ projesi yaklaşık bir yıl sürmüş ve bana da eğitmenlik hem de danışmanlık yapmak nasip olmuştu.

Her hafta farklı alanlarda uzman eğitmenler Kocaeli’ye gidiyor ve çoğu evlerinden özel araçlarla alınan engelli gençlerle buluşuyorlardı. Şehirde yaşayan 16-29 yaş aralığındaki 250 engelli gencin; edebiyat, sinema, müzik, resim, tiyatro, dijital medya ve geleneksel el sanatları gibi farklı kültür-sanat dallarında eğitim alması sağlanıyordu.

Kimi bedensel, kimi zihinsel kimi de kalıtsal hastalıkla mücadele eden gençlerin hayatlarına ortak olmak bana bir gazeteci ama bir insan olarak çok şey kattı.

Çok net ifade edeyim, bildiklerimizi anlatmaya ve kendimizce ders vermeye gitmiştik ama eğitilen ve öğretilen bizler olmuştuk.

Türkiye İstatistik Kurumu (TÜİK) tarafından açıklanan 2022 yılı Engelli ve Yaşlı İstatistik Bülteni’ne göre ülkemizde en az bir engeli olan nüfusun oranı yüzde 6,9 olarak saptanmış. Gayri resmi verilere göre ise bu oranın yüzde 12’lerde olduğu tahmin ediliyor. Bu veriler, Türkiye’de yaşayan her 10 kişiden 1’inin en az bir engele sahip olduğunu ortaya koyuyor. Yani farkında olmamak, görmemek mümkün değil.

Peki görmek, bilmek yeterli mi?

Türkiye Cumhuriyeti, Anayasamıza göre “sosyal” devlettir. Sosyal devletler ise vatandaşlarına asgari bir yaşam düzeyi sağlamakla görevlidir. Hakkını teslim edelim, devletimiz halkına hizmet çıtasını 15-20 yıl önce çok gerisinde olduğu Avrupa ülkelerinin üzerine çıkarma aşamasına erişti. Ancak sosyal bilinç inşasında hâlâ gerilerdeyiz. Hâlâ Batı’ya öykünüyoruz. Mesela yaya geçitlerinde durmayı, yaya varken aracın hareket etmemesi gerektiğini bir türlü benimseyemedik. Oysa çok ciddi bir........

© Yeni Şafak