Sabrın ve kararlılığın tam yirmi gün süren imtihanı bugün sona erdi. Türkiye kafilesi olarak İtalya’ya gelişimizin yirminci gününde, kelimelerin bittiği yerden eylemin başladığı o anı yaşadık ve Filo olarak Gazze’ye yelken açtık. Gemiciler için otuz beş günü bulan bu meşakkatli hazırlık ve bekleyişin ardından, Sicilya Adası’nın ucundaki o küçücük koydan demir aldık. O koy ki, yirmi gün boyunca dünyadan tecrit olduğumuz, kendi küçük evrenimizi kurduğumuz yerdi. Artık o evrenden ayrıldık; rotamız Gazze.

Elbette bu başlangıç kolay olmadı. Dün, bekleyişin gerilimi sert tartışmalara dönüşmüştü. Farklı ülkelerden gelmiş, tek bir amaç için birleşmiş bu insanlar, her geçen anın Gazze’deki bir cana mal olduğu bilinciyle, “Neden hâlâ bekliyoruz?” diye isyan ettiler. Bu öfke, bir kavgadan ziyade, aslında vicdanın sabırsızlığıydı. Nihayet Tunus’tan gelen Barselona tekneleri de Filoya katıldı, son ikmaller ve kontroller tamamlandı ve bu sabah, denizin yüzündeki o tanıdık durgunluğun yerini bir hareketliliğin alacağını hepimiz hissettik.

Kaptanımız, yola çıkmadan önce bizi son bir kez güvertede topladı. Disiplin hatırlatmalarının ardından bu kez konu ciddileşti: “Denize düşen bir insan nasıl kurtarılır?” Bu, dalga boyunun yüksek olacağı bir denizde karşılaşabileceğimiz en somut tehlikeydi. Kaptanın, “Ben bu zamana kadar kimseyi........

© Yeni Şafak