50 binden fazla insanın ölümüne, trilyonlarca dolar kayba mal olmuş, 40 yıl boyunca ülkenin huzurunu kaçırmış bir terör örgütünün kendisini feshettiğini açıklaması neden büyük bir coşkuyla karşılanmaz? Hatta neden şüpheye, kaygıya, tereddüde, daha da ötesi itirazlara, memnuniyetsizliğe yol açar?

Gösterilen olumsuz tepkinin bir kısmı, terörün oluşturduğu bataklığın kuruyacak, bu bataklıktan beslenenlerin de aç kalacak olmasından kaynaklanıyor. Kürt ırkçıları kanlı bir maceranın sona ermesinden dolayı hoşnutsuz; Türk ırkçıları varlık sebeplerini kaybediyorlar. Terör baronları, terör üzerinden rant elde edenler kaynaklarının kurumasından dolayı endişeli. Bir de bu köklü meselenin Cumhur İttifakı tarafından çözülmesini istemeyenler, başarının Erdoğan ve Bahçeli’nin hanesine yazılmasından rahatsız olanlar var. Bir nevi, “Erdoğan ve Bahçeli kazanacağına terör devam etsin, ülke kaybetsin” diyenler ya da “Edirne’ye Enver gireceğine Bulgar girsin” zihniyetinde olanlar silah bırakmaya karşı çıkıyorlar. Baksanıza Müsavat Dervişoğlu’na ve türevlerine: Neredeyse ellerine kalaşnikof alacak, dağa çıkacak, teröristlerin eline silah tutuşturacaklar. Terörün bitmesine en çok onlar üzüldüler.

Bunlar bir yana, bir de haklı kaygıları, şüpheleri, tereddütleri olan kesim var.

Terör örgütünün, silahla tamamen yok edilmesi yerine, Öcalan’ın çağrısıyla kongresini toplaması, kendisi karar alması ve kendisini feshetmesi toplumun geniş kesimlerinde bir burukluk oluşturmadı değil. Üstelik gerek terör örgütü PKK’nın gerekse DEM Parti’nin bazı sorumsuz........

© Yeni Şafak