Daha önce kaleme aldığımız makalelerde ısrarla vurguladığımız bir mevzu var; o da insanın manevî bir arayış içerisinde olmasıdır.

İnsanın özünde "ben" diye tarif olunan bir kişiliği var. Şu anda unutulan, inkar edilen, onunla birlikte onu huzura, saadete, huzura, mutluluğa kavuşturan yollardan kopmuş insan. Hep dış dünyasıyla meşgul oluyor. İçinde bir oluşa hasret.

Bugün insanlığı meşgul eden şeylere bakın. İnsanın kendini tatmin etmek için gösterdiği gayretlere bakın.

Bütün bu gibi faaliyetlerle insanoğlu aslında kendini arıyor. Bir güzeli arıyor. Rabbını arıyor.

Ama işin farkında değil. Mevlana'mız bunu çok güzel ifade ediyor: "İnsanoğlu öyle bir güzel ses duydu ki Elest Meclisi'nde, o Rabbının sesini, Allah'ın sesini... Şimdi o güzel sesi arıyor."

Bütün musıki dallarında dikkat ederseniz biz hep bu sesi arıyoruz. Bir ses diyoruz, "bu bize aittir." Biraz dinliyoruz, "Hayır! Bu değil" diyoruz.

Niye? Çünkü başlangıçta, "O'dur" diye bize Cenab-ı Hakk'ı hatırlatan o nefhanın, biraz ilerledikçe, biraz zaman geçtikçe beşerî bir sıfat olduğunu anlıyoruz, "bu da değilmiş" diyoruz. Hemen ondan vazgeçiyoruz. Kısaca insan ruhu devamlı bir koşuş içerisinde, bir koşuş halindedir.

İşte bugün kabul etsek de etmesek de insan, kendine ait meseleleri çözmek istiyor. İyi bir insan doktorudur günümüzün ihtiyacı.

Şöyle bir olay da var: Psikiyatrinin sahasıdır psikiyatrik olaylar, hastalıklar. Ama bizde psikolojik ve psikiyatrik........

© Yeni Mesaj