Ortadoğu'nun kalbi olan Filistin toprakları, bir asırdan fazladır sadece siyasi değil, aynı zamanda insani bir sınavın da merkezinde duruyor. 1917 Balfour Deklarasyonu ile başlayan süreç, 1948'te İsrail'in kuruluşuyla kurumsallaşan bir işgal düzenine dönüştü. Bu tarih, yalnızca bir devletin doğuşu değildir. Aynı zamanda Nakba'da (Büyük Felaket, 1948) 700 binden fazla Filistinli yurtlarından sürüldü; yüzlerce köy boşaltıldı veya yıkıldı. Bugün hâlâ aynı haritanın, aynı zihniyetin ve aynı hedefin izleri sürülüyor: Vaat edilmiş toprakların (Arzu Mev'ûd) peşinde şekillenen bir yayılma siyaseti uygulanıyor. "Arzu Mev'ûd" söylemi kimi kesimlerde ideolojik bir referansken, pratikte toprak edinme, güvenlik unsurunu gerekçe gösterme ve nüfuz kurma stratejisine denk düşüyor. ABD ise bu stratejiyi küresel çıkarları doğrultusunda destekliyor. Washington'un öncelikleri ise enerji, deniz yolları, askeri üsler ve bölgesel dengedir. Aradan geçen 77 yıl içinde hiçbir şey rastlantı değildir. Her savaş, her barış görüşmesi, her "terörle mücadele" söylemi, aynı stratejik zincirin halkaları oldu. Tarihin her evresinde söylem değişti, ancak stratejik hedef değişmedi. ABD bu zincirin küresel halkasıydı; İsrail ise bölgesel uygulayıcısı. Bugün Gazze'de yaşanan yıkım, dün Kudüs'te başlayan hesabın devamıdır.

1917'den 1948'e uzanan hat sadece yeni bir devletin kuruluşunu anlatmaz. Aynı zamanda bir halkın yurdundan koparılmasının, toplu sürgünün ve kalıcı mültecilik trajedisinin de tarihidir. Yaşananları, siyonizmin yükselişi ve İsrail'in kuruluş ilanı ekseninde stratejik ve aktüel bir çerçevede yeniden okumalıyız.

29 Kasım 1947'de BM Taksim Planı getirildi: Toprakların yaklaşık U'i Yahudi, E'i Arap devletine; Kudüs ise uluslararası statü olarak önerildi.

Yahudi liderliği planı kabul etti; Arap tarafı reddetti. Bu reddin ardından ülke içi şiddet........

© Yeni Mesaj