Beşer her daim sıkıntıdadır. Çünkü o, kendini ve varoluşu bilmek üzere yaratılmıştır. Ancak bunları yapmaz ve doğasına karşı gelir.

Bu ayrımların bilinmemesi ise, çoğunlukla karmaşaya ve yanlış anlamalara neden olur.

Bahsi geçen kavramların başında "beşer" ve "insan" kavramları gelir.

Bu iki kavram çoğu insan için aynı şeyi anlatmaktadır.

Oysa Kadim Tasavvuf Geleneği'nde bu sözcükler birbirlerinden çok farklı, hatta neredeyse zıt kutupları anlatmaktadırlar.

Dışı insan görüntüsü ile bezenen ancak içinde farklı sıfatların, huyların, ezbere anlayışların ve kalıpların esareti altında yaşayan, onlar tarafından yönlendirilen ve sorgulama bilincine henüz gelmemiş varlığa "beşer" ismi verilir.

Beşer kendini her ne kadar özgür zannetse de, inanç kalıplarının, ödünç aldığı fikirlerin, sorgulamadan inandıklarının ve onu sürekli aynı döngüde tutan huylarının kölesi durumundadır.

Bu huylar, ezberler ve özgün olmayan düşünce davranış kalıpları onun üzerinden yaşar ve açığa çıkarken, onların emirlerini yerine getirebilmenin özgürlük olduğunu zanneden beşer, dünyada en yaygın ve hakim canlı türünün de adıdır.

Maddi dünyanın gücü de, anlayış ve bilinç piramidinde aslında en düşük seviyede olan beşere verilmiştir.

Çünkü maddi bir güce ulaşmak gayesiyle hayatını heba etmek, ancak beşerin yapabileceği bir deliliktir.

İnsan, böyle bir deliliğe girmek bir yana, yakınından dahi geçmeyi düşünmeyecek bir varlık olarak ne bu boş güce, ne de dışarıdan parıltılar içinde görünürken içinde aslında sıkıntı ve diş gıcırtılarıyla dolu o cehennem gibi yaşamlara taliptir.

Beşer, nefsinin tatmin edilemeyen açlığı, içi boş arzuları ve bunların sonucu olarak ortaya çıkan daimi iç sıkıntısı ile yaşamaya mahkumdur.

Beşerin yaşamı, içinde tohumunu taşıdığı insan adlı varlık filiz verene dek, ne yaparsa yapsın, sıkıntı dolu olacaktır.

Çünkü beşer, aslında bilmeden, sürekli olarak kendi doğası ile mücadele ve kendine ihanet etmektedir.

Beşer her daim........

© Yeni Mesaj