İnsanın en temel duygusudur acımak, en kadim duygusudur hüzün. Adem babamızın Cennetten–dolayısı ile – sevginin, merhametin ve tüm güzelliklerin aslı olan Allah’tan ayrılması ile çağlamaya başlayan coşkun bu iki ırmak, o gün bugündür saf ve temiz gönüllerin en duru, en tatlı ve en bereketli çağlayanları olmaya devam ediyorlar. Mevlana hazretlerinin deyimi ile “Gökler ağlamasaydı hiç kurak bozkırlar yeşerir miydi?” Hüznümüz ve onun türevi ve de tamamlayıcısı olan gözyaşımız, acıma duygumuz ve onun alt kümeleri olan masumluk, merhamet ve yardım etme duygularımız olmasaydı, ruhumuz nasıl arınırdı kirlerden ve gaddarlığın o kopkoyu karanlığından? Gözyaşıdır ki yeşertir içimizdeki kurak çölleri. Acıma duygusudur ki dize getirir o bitmek tükenmek bilmeyen devasa kinleri, hırsları, arzuları öfkeleri.

BULUT AĞLAR YER YEŞERİR

Daha doğarken ağlar bütün bebekler niçin? İlk öğrendiğimiz ve uyguladığımız eylemdir ağlamak ve gözyaşı dökmek. Ezelden ebede giden irade sahibi yolcunun, (insanın) “gölgeler alemine” geldiği anda ilk yaptığı eylemdir ağlamak. Bu yüzden o, duyguların en kıdemlisidir bu cihanda. Annelerin biricik oğullarından ayrılırken, nazlı kızlarını gelin ederken onlara verdikleri en güzel ve unutulmaz hediyedir bir damla gözyaşı. Allah hüzünle ve gözyaşı ile yapılan duaları daha makbul sayıyor. Ve Peygamberlerin padişahı şöyle buyuruyor bu konuda; “Ağlayın! Ağlayamıyorsanız ağlar gibi yapın.” Ve yine buyuruyor; ”Benim bildiğimi bilseydiniz az........

© Yeni Meram