Gece yarısı Larnaka Havalimanı’na doğru yol alan aile, sessiz bir yolculuk oluyor. Eğitimini yurt dışında devam edecek pırıl pırıl bir evlat, annenin aklında “ acaba geri dönecek mi?” sorusu. Havaalanına varılıyor. Genç kadın annesinin ellerini sıkıca tutmuş, sanki bırakmak istemiyor. O da biliyor geri gelmek istemeyeceğini. Buna rağmen “ dört yıl sonra temelli dönerim” diyor, göz göze gelmeden. Baba sadece başını sallıyor. Gözleri dolu dolu ama ağlamıyor. Belki de çok fazla veda gördü o gözler, artık alıştı. Veda etmek bu toprakların gündelik pratiği oldu.

Bu yalnızca bireysel bir göç başlangıç hikayesi değil. Bu bir ülkenin göçle şekillenen yeni toplumsal yapısının hikayesidir. Bir ülke düşünün ki, her yıl en üretken, en eğitimli, en umutlu kuşaklarını kaybediyor. Bu olay yıllardır böyle ve değişmiyor. Değiştirmek için çaba da yok.

Bugün 25 yaşındaki bir genç, üniversite diplomasını eline aldığında, hayalindeki işi bulma ümidi ile değil, hangi ülkeye uçak bileti almalıyım diye plan yapıyor. Bu, bireyin tercihi değil, sistemin dayattığı sorunluluk oldu. Çünkü burada kalmak sadece geçim derdiyle değil, adaletsizlikle, kayırmacılıkla, adamcılıkla ve umursamazlıkla mücadele etmek anlamına geliyor.

Ve en acısı ne biliyor musunuz? Artık aileler çocuklarına “git” diyor.
“Bu memleketten bir şey olmaz artık evladım” cümlesi, bir kuşağın çaresizliğini, diğer........

© Yeni Düzen