“Bir halk, ne zaman başına geleni kanıksarsa, işte o zaman yok olmaya başlar.” (Stefan Zweig)

İnsanlar bir ülkede kolay ölüyorsa…Dolandırılmak, aldatılmak, soyulmak sıradanlaşmışsa…

Bir kazada, bir ihmalde, bir dumanda, bir dosyada kayboluyorsa bir ömür…

Göz göre göre zehirleniyorsa…

Onca barikat, mühimmat, kolorduya rağmen geceleri yalnız yürüyüşe çıkmaya korkuyorsa…Evladını, sevdiğini, eşini tedirgin bekliyorsa trafikte…

Geceler sadece karanlık değilse; korkunun, belirsizliğin, sessizliğin adresiyse…

İşinde güvende değilse, yarınların hayalini kuramıyorsa…

Bu, önce bir “irade” sorunudur.
Yönetimsizliktir.
Bir vicdan, bir varlık, bir insanlık yokluğudur.

“Bunlar yönetmiyor” diyorsa toplum…
“Bunlar üleşiyor sadece…”
“Bunlar anca da kendilerinin, yakınlarının, yandaşlarının cebini dolduruyor…”

Kuralsızlık, hesapsızlık, başıboşluk hâkimse her yerde, her an…
Ne ömür kalitelidir artık, ne gelecek…

Ama en........

© Yeni Düzen